Η συγγραφέας και ραδιοτηλεοπτική εταιρεία Miranda Sawyer αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της μουσικής και του δημιουργικού πολιτισμού για τρεις δεκαετίες, και στο τελευταίο της βιβλίο Τέλος χρόνου διερευνά τι σημαίνει η μέση ζωή για αυτήν και όντως όσους ήρθαν σε ηλικία τη δεκαετία του 1990.
Στο Κεφάλαιο 12, ο Sawyer εξετάζει τη δουλειά και τη σταδιοδρομία, και το ακόλουθο απόσπασμα μπορεί να έχει νόημα για όσους από εσάς που περάσατε την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα ως 20-κάτι που απολάμβανε την κουλτούρα των κλαμπ και όλα αυτά που περιελάμβανε καθώς ξεκινήσατε τη δημιουργική σας πορεία σταδιοδρομίας.
- 10 πράγματα που κανείς δεν σας λέει για να πάτε ανεξάρτητος
Η επανάσταση του clubbing στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90 είχε μια απροσδόκητη επίδραση στην εργασία. Κατά κάποιο τρόπο, η ενότητα που βρήκαν οι άνθρωποι στην πίστα - η απελευθέρωση, η αγάπη - τους ώθησε να πιστέψουν ότι πολλές ώρες σε μια άθλια δουλειά δεν ήταν ο τρόπος που πρέπει να πάνε. Εγκατέλειψαν να εργάζονται στο διαχειριστή, εγκατέλειψαν το κολέγιο, απολύθηκαν από τη συμβουλευτική διοίκησης (boooorrrrriiiiinnng, έφυγαν από τη δουλειά τους στο εργοστάσιο μπισκότων και δεν επέστρεψαν ποτέ. Ο Shoom, ένας από τους πρώτους συλλόγους οξύτητας, είχε ένα ενημερωτικό δελτίο. Λίγους μήνες μετά το άνοιγμα του συλλόγου, η Τζένι Ράμπλινγκ, σύζυγος του DJ Danny, έγραψε ένα άρθρο στο ενημερωτικό δελτίο παρακαλώντας τους τακτικούς του Shoom να μην εγκαταλείψουν τη δουλειά τους.
Αλλά το έκαναν. Το ίδιο έκαναν και οι λέσχες στο Hacienda, στα χωράφια γύρω από το Λονδίνο, πίσω στα βασικά, στο Cream. Υπήρχε κάτι σχετικά με τη νεότητα της οικιακής μουσικής - τον τρόπο με τον οποίο μπερδεύτηκε η αστυνομία και αναστάτωσε το κατεστημένο - που έκανε τους κλαμπ να αισθάνονται ότι μπορούσαν να ξεπεράσουν τον τρόπο που ήταν πάντα τα πράγματα, να φέρουν επανάσταση στη ζωή τους, να εξαιρεθούν από τις αδιέξοδες δουλειές και να κάνουν τη δική τους τρόπος ζωής. Έτσι το έκαναν? ή τουλάχιστον προσπάθησαν. Μερικοί μόλις πήγαν σε κλαμπ, δεν μπορούσαν να βρουν το χρόνο ή το μυαλό για κάτι άλλο (ίσως λίγο να ασχοληθούμε). Αλλά άλλοι έγιναν κατασκευαστές ρούχων, ή γραφίστες, μπήκαν στη δημοσιογραφία. Πολλοί γύρισαν DJ, πολλοί μπήκαν σε μπάντες, άλλοι έκαναν μουσική σόλο, στα υπνοδωμάτια τους, πιέστηκαν ένα κομμάτι και πήραν τη λευκή ετικέτα στα καταστήματα. Άρχισαν να γυρίζουν συναυλίες, ή να γυρίζουν φίλους ή να κάνουν αστεία κινούμενα σχέδια ή να είναι αστείοι, στη σκηνή. Δημιούργησαν περιοδικά ή δισκογραφικές εταιρείες, έγιναν ηθοποιοί ή διευθυντές ή PR ή μοντέλα.
Και ... λειτούργησε. Ονομάζεται τώρα soft power - η ατμόσφαιρα ενός τόπου, η ηθική και το στυλ του και οι ευκαιρίες κοινωνικοποίησης, η μοναδική του γοητεία - παρόλο που τότε, μερικοί άνθρωποι ανησυχούσαν ότι ήταν απαλό Thatcherism. Θα μπορούσε πραγματικά να υπάρχει ηθικός επιχειρηματισμός; Δεν ήταν καμία δουλειά εκτός του δημόσιου τομέα απλώς Tory-lite; Πολλοί από εμάς θα μπορούσαν ακόμα να θυμούνται τις μεταποιητικές βιομηχανίες, ειδικά στο Βορρά. Ήμασταν ύποπτοι για ιδιωτική επιχείρηση. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορεί να σημαίνει, με τις ιδέες μας, και τους φίλους μας, να κάνουμε πράγματα που μας άρεσε και να πληρώσουμε για αυτό.
Οι δημιουργικές βιομηχανίες τη δεκαετία του 1990 αναπτύχθηκαν και έγιναν αντιληπτές, έως ότου έγιναν μέρος του τρόπου με τον οποίο το Ηνωμένο Βασίλειο πούλησε τον εαυτό του στον κόσμο
Έτσι κάναμε αυτό. Εκείνη την εποχή σήμαινε ελευθερία, ενθουσιασμό, και κάποια χρήματα. Η δημιουργικότητά μας και οι ιδέες μας και το σθένος μας ήταν η λύση απασχόλησης. Πόσο παράξενο - εξάρθρωση, απογοητευτικό - να κοιτάς γύρω και να βλέπεις ότι αυτές οι λύσεις δεν φαίνεται να λειτουργούν πια. Τουλάχιστον, όχι για εσάς.
Χρειαζόμαστε έναν κακό; Ίσως το κάνουμε. Μπείτε, στριφογυρίζοντας το δυσάρεστο μουστάκι του, το Διαδίκτυο. Από το 2000, το Διαδίκτυο έχει αλλάξει τα πάντα. Έχει καταστρέψει τη μουσική βιομηχανία, κατέστρεψε τη δημοσιογραφία τυπωμένων υλών, έφτασε τα βιβλία και τις ταινίες και την κωμωδία, ακόμη και τη μόδα. Η μόνη δημιουργική βιομηχανία που δεν έχει τορπίλη είναι η τέχνη και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η αξία της τέχνης είναι στη μοναδικότητά της, το γεγονός ότι μια μοναδική δημιουργία είναι η μόνη που είναι εκεί έξω. Τα περισσότερα από τα άλλα διασκεδαστικά πράγματα εξαρτώνται από την αναπαραγωγή και από τα πνευματικά δικαιώματα ό, τι είναι αυτό που αναπαράγεται. Όμως, το Bad Guy Internet είχε μάχη με τα πνευματικά δικαιώματα και αλείφτηκε τα πνευματικά δικαιώματα σε όλους τους τοίχους. Στη συνέχεια, έδωσε δωρεάν όλες τις αναπαραγωγές. Και αυτοί οι παράγοντες, σε συνδυασμό με τον τρόπο που ο καθένας θέλει τώρα να είναι δημιουργικός (αυτό το νέο ουσιαστικό, αυτό το εσφαλμένο επίθετο) - ακόμη και οι γιοι και οι κόρες των τραπεζιτών, ακόμη και τα παιδιά των πολιτικών - σημαίνει ότι το έργο δεν είναι αυτό που συνήθιζε να είναι.
- Ο ειδικός οδηγός για εργασία από το σπίτι
Σκέφτομαι τους φίλους μου τώρα, να τρέχει στον αυτοκινητόδρομο το Σάββατο το βράδυ για να παίξει το κουλοχέρη του νεκροταφείου σε ένα φοιτητικό σωματείο. Διασκεδαστικό μεθυσμένο κότα και ελάφι πάρτι σε ένα χώρο κωμωδίας που μετατρέπεται σε νυχτερινό κέντρο μετά τις 10:30 μ.μ. Γράφοντας δέσμες αντιγράφων για το μισό ποσοστό που λάβαμε όταν ξεκινήσαμε. Έχουμε περάσει για remixes επειδή υπάρχει ένας νεότερος, φθηνότερος DJ, ο οποίος τις αναφέρει ως ήρωας. Ζητείται, για άλλη μια φορά, να εργαστεί δωρεάν, εξαιτίας της «έκθεσης», όταν η τράπεζα αρνείται με δόλο να εξαργυρώσει αυτές τις επιταγές έκθεσης.
Και μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί δεν ενοχλήσαμε ποτέ με σύνταξη ή «επενδύσεις», ό, τι κι αν είναι. Και το να περνάς χρόνο μακριά από την οικογένεια γίνεται πιο δύσκολο κάθε φορά που φεύγεις. Όταν μένετε όλη τη νύχτα γίνεται μια φυσική αδυναμία, εκτός και αν ανησυχείτε για το πώς θα πληρώσετε το επόμενο σύνολο λογαριασμών… αλλά πρέπει να μείνετε ενήμεροι, γιατί ο μόνος τρόπος για να πληρώσετε την υποθήκη είναι να εργαστείτε μέχρι το πρωί. Όταν αναλαμβάνετε πολλές κακοπληρωμένες μικρές δουλειές επειδή δεν μπορείτε πλέον να συνάψετε συμβόλαιο για τακτική εργασία.
Κάθε δουλειά είναι λίγο δουλειά. Τίποτα δεν είναι ασφαλές. Εργασία με βάρδιες, μερική απασχόληση, συμβόλαιο για ένα μήνα περίπου. Οι εταιρείες προτιμούν να μην πληρώνουν τους παραλήπτες, μόνο μισθούς μερικών εβδομάδων για εργασία που κάποτε θα είχε πάρει μισό χρόνο. Και σε αντίθεση με τη δεκαετία του '70 και του '80, οι γυναίκες βρίσκονται στην αγορά τώρα. Αποτελούμε το 49% του εργατικού δυναμικού. Υπάρχουν επτά εκατομμύρια επιπλέον άνθρωποι εκεί έξω που θέλουν να εργαστούν όσο κι εσείς.
Μας ζητείται να εργαστούμε δωρεάν, λόγω της «έκθεσης», όταν η τράπεζα αρνείται με δόλο να εξαργυρώσει αυτές τις επιταγές έκθεσης
---
Στις ΗΠΑ, εκτιμάται ότι το 40% του εργατικού δυναμικού θα είναι ανεξάρτητος έως το 2020. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, υπάρχουν 1,4 εκατομμύρια ελεύθεροι επαγγελματίες που εργάζονται σε όλους τους τομείς. Αυτό είναι 14% αυξημένο πριν από 10 χρόνια. Το Freelancing θεωρείται πλέον ως μια ελκυστική επιλογή σταδιοδρομίας από το 87% των μαθητών που σπουδάζουν για ένα πτυχίο (ρεαλισμός, θα έλεγα). Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το 15% των ανώτερων διευθυντών είναι αυτοαπασχολούμενοι. 13 τοις εκατό των επαγγελματιών πληροφορικής? 12 τοις εκατό των μηχανικών? 40 τοις εκατό των επαγγελματιών στο σχεδιασμό και τα μέσα ενημέρωσης? και 56 τοις εκατό ειδικευμένων εμπόρων στον τομέα των κατασκευών. Στην αγορά εργασίας της ΕΕ, οι αριθμοί freelance αυξήθηκαν από μόλις 6,2 εκατομμύρια το 2004 σε 8,9 εκατομμύρια το 2013, αύξηση 45%.
---
Ήμουν ελεύθερος για όλη μου την επαγγελματική ζωή, εκτός από δύο χρόνια απασχόλησης στο Smash Hits. Κάθε φορά που τελειώνω ένα κομμάτι γραφής, είμαι περιττός ξανά.
Αυτό είναι ένα απόσπασμα από ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ. Midlife, αν εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι είστε νέοι, με Miranda Sawyer, δημοσιεύθηκε από 4η περιουσία. Αγοράστε το από την Amazon εδώ.
