Περιεχόμενο
Φανταστείτε εάν, στα τέλη του 20ου αιώνα, σας ζητήθηκε να γεμίσετε μια κάψουλα με αντικείμενα γραφιστικής που προκάλεσαν το πνεύμα των πρώτων εκατό ετών της σύγχρονης εποχής. Τι θα συμπεριλάβατε; Θα ρίγατε μισή ντουζίνα κλασικά λογότυπα, μερικές ελβετικές αφίσες και πιθανώς κάτι από τους Milton Glaser, Paul Rand ή Saul Bass.
Θα συμπεριλάβατε επίσης μερικά εξώφυλλα άλμπουμ: η γραφιστική του 20ου αιώνα χωρίς εξώφυλλα άλμπουμ είναι σαν ποδοσφαιρικός αγώνας χωρίς μπάλα - αδιανόητο. Θα έπρεπε να συμπεριλάβετε το Sgt Pepper, ίσως Never Mind the Bollocks, ένα Joy Division, Nirvana, Oasis ή Blur μανίκι, κάτι από το χιπ χοπ των ΗΠΑ. Το σημείο είναι, θα χαλάσατε για επιλογή.
Η γραφιστική του 20ου αιώνα χωρίς εξώφυλλα άλμπουμ είναι σαν ποδοσφαιρικός αγώνας χωρίς μπάλα - αδιανόητο
Τώρα φανταστείτε ότι κάνετε το ίδιο έργο για τα πρώτα 13 χρόνια του 21ου αιώνα. Τι θα τοποθετούσατε στο γυαλιστερό δοχείο τιτανίου; Θα συμπεριλάβετε ένα παιχνίδι υπολογιστή, το περιβάλλον εργασίας χρήστη από ένα iPhone, το λογότυπο Google, ίσως μια σελίδα Facebook ή MySpace. Θα συμπεριλάβατε όμως εξώφυλλα άλμπουμ; Αναρωτιέμαι.
Δεν είναι σαν να υπάρχουν πλέον εξώφυλλα άλμπουμ. Δημιουργείται, κυκλοφορεί και καταναλώνεται περισσότερη μουσική από ποτέ. Οι δισκογραφικές εταιρείες εξακολουθούν να δραστηριοποιούνται. Η Lady Gaga και η Beyoncé είναι παγκόσμια σούπερ σταρ και εξίσου δημοφιλή με τους ποπ γίγαντες του παρελθόντος. Παρά τις λήψεις και την άφιξη των υπηρεσιών ροής, οι άνθρωποι εξακολουθούν να αγοράζουν CD, βινύλια LP και σετ κουτιών γεμάτα με LP, CD, DVD και βιβλιαράκια. Και εδώ στο Creative Bloq γιορτάζουμε την καλύτερη τέχνη άλμπουμ κάθε εβδομάδα.
Αλλά έχει συμβεί κάτι στο εξώφυλλο του άλμπουμ. Δεν είναι πλέον το επίκεντρο μιας νέας κυκλοφορίας άλμπουμ. Τώρα είναι απλώς ένα μέρος των συστατικών που μπορεί να περιλαμβάνουν έναν ιστότοπο, μια εφαρμογή, ένα κανάλι YouTube, μια τηλεοπτική διαφήμιση - ακόμη και εμπορεύματα. Φαίνεται ότι έχουμε φτάσει στη σκηνή όπου το μπλουζάκι ή το καπέλο του μπέιζμπολ είναι εξίσου σημαντικό με το εξώφυλλο του άλμπουμ. Ίσως είναι αλήθεια να λέμε ότι υπάρχουν περισσότερα χρήματα σε μπλουζάκια και καπέλα από ό, τι στις πωλήσεις ρεκόρ.
Ωστόσο, για πολλούς οπαδούς της μουσικής, το εξώφυλλο του άλμπουμ εξακολουθεί να έχει σημασία. Και φυσικά, για τους γραφίστες και εκείνους που ασχολούνται με το σχεδιασμό μουσικής, το εξώφυλλο του άλμπουμ εξακολουθεί να θεωρείται ως μια σημαντική παιδική χαρά για πειραματισμό και ελεύθερη έκφραση.
Αλλά αν δεχτούμε ότι ένα σημαντικό μέρος - αν όχι το μόνο μέρος - του να είσαι γραφίστας είναι να παράγουμε κάτι "γραφικό", τότε ποιο είναι το νόημα να γίνεις σχεδιαστής μουσικής όταν τα κύρια σημεία πώλησης είναι ταχυδρομικά γραμματόσημα JPEGs; Ωστόσο, οι γραφίστες εξακολουθούν να θέλουν να σχεδιάσουν μουσική. Ποιος είναι ο λόγος για αυτό;
Η προβολή της δισκογραφικής εταιρείας
Εξοπλισμένο με iPhone γεμισμένο με αρχεία MP3 και αντίγραφο Wired κάτω από το χέρι μου (κάποτε θα ήταν NME, αλλά αν θέλετε να μάθετε τι συμβαίνει στη μουσική επιχείρηση σήμερα, διαβάστε Wired), ξεκίνησα να βρω τι σημαίνει να είσαι σχεδιαστής μουσικής στην εποχή των άμεσων λήψεων. Η πρώτη μου στάση ήταν η μουσική βιομηχανία.
Ξεκίνησα την αναζήτησή μου μιλώντας στον Dan Sanders στο Virgin EMI Records. Ο Sanders είναι ο δημιουργικός διευθυντής της ετικέτας. Σχεδιάζει και καλλιτεχνικά διευθύνει μεγάλα έργα και προμηθεύει εκστρατείες για τις πολλές πράξεις της ετικέτας. Οι καλλιτέχνες που υπογράφηκαν στη Virgin περιλαμβάνουν τους Bastille, Emeli Sandé, Lorde, Arcade Fire και Massive Attack. Από τη στιγμή που μια ανεξάρτητη ανεξάρτητη ετικέτα σχηματίστηκε από το ήθος των hippie του νεαρού Richard Branson, η ετικέτα είναι πλέον μέρος της Universal, ενός από τους μεγαλύτερους ομίλους ψυχαγωγίας στον κόσμο.
Ρώτησα τον Sanders ποιες προκλήσεις αντιμετώπιζε ένας εσωτερικός διευθυντής τέχνης στην ψηφιακή εποχή. "Καθώς η ψηφιακή κατανάλωση αυξάνεται εκθετικά", σημειώνει, "είναι όλο και πιο σημαντικό να χτίσουμε μια ισχυρή, συνεκτική οπτική ταυτότητα για έναν καλλιτέχνη και είναι σημαντικό το μήνυμα να παραμείνει το ίδιο - ίσως ακόμη και λίγο επαναλαμβανόμενο - σε πολλές πλατφόρμες."
Όπως όλοι οι σχεδιαστές μουσικής, η Sanders έχει δύο «πελάτες» - τις ετικέτες που πληρώνουν το μισθό της και τους καλλιτέχνες των οποίων η μουσική προωθεί. Οι στόχοι αυτών των δύο μερών δεν είναι πάντα συμβατοί. Από τη μία πλευρά, στο πλαίσιο της ροής χαμηλού κόστους και της παράνομης λήψης, οι δισκογραφικές εταιρείες γίνονται όλο και πιο άγριες στην προσπάθειά τους για περισσότερες πωλήσεις. Ταυτόχρονα, οι μουσικοί τείνουν να θέλουν εικόνες εξωφύλλου και καμπάνιας που αντικατοπτρίζουν τη μουσική τους, αντί να ακολουθούν τους εμπορικούς κανόνες.
Καθώς η ψηφιακή κατανάλωση αυξάνεται εκθετικά, είναι ολοένα και πιο σημαντικό να οικοδομήσουμε μια ισχυρή, συνεκτική οπτική ταυτότητα για έναν καλλιτέχνη
Πώς αντιμετωπίζει η Sanders αυτές, μερικές φορές ανταγωνιστικές, απαιτήσεις; «Νομίζω ότι οι καλλιτέχνες θεωρούν την οπτική έξοδο ως μια ευχάριστα καθαρή και επιδεικτική έκφραση της μουσικής τους τέχνης, κάτι που οι θαυμαστές τους θα απολαύσουν, κάτι για να ενισχύσουν και να ενισχύσουν τη μουσική τους παραγωγή», λέει.
«Στο παρελθόν, νομίζω ότι αυτές οι εκφράσεις επιβαρύνθηκαν λιγότερο από την εμπορική ευθύνη. Σήμερα, σε μια πολυσύχναστη αγορά και έναν κόσμο με γνώμονα τα αποτελέσματα, οι καλλιτέχνες και οι ετικέτες έχουν γίνει πιο συνεργατικοί στη χρήση της δημιουργικής κατεύθυνσης για να προσεγγίσουν το νέο κοινό. ήταν ιδιαίτερα ορατό στην έκρηξη του ψηφιακού, καθώς είναι η κύρια πηγή κατανάλωσης μουσικής στο κοινό της νεολαίας. "
Ο ρόλος του Sanders στη Virgin περιλαμβάνει στενή συνεργασία με εξωτερικούς σχεδιαστές. Τι ψάχνει στα δημιουργικά με τα οποία συνεργάζεται; «Ψάχνω για ιδέες και εφαρμογές που νιώθουν διαφορετικά από οτιδήποτε άλλο», λέει. "Οι τυφλοί τόνοι πολλαπλών σχεδιαστών αισθάνονται τόσο λάθος αυτές τις μέρες και συχνά προσφέρουν ανακυκλωμένες ιδέες. Τούτου λεχθέντος, παίρνετε περιστασιακά ένα δολοφονικό βήμα όταν η μουσική έχει πραγματικά τραβήξει τη φαντασία ενός σχεδιαστή - και αυτό είναι ένα εξαιρετικό πράγμα όταν συμβαίνει."
Οικογένεια συσκευασίας
Στο άλλο άκρο του φάσματος της βιομηχανίας είναι το Mute Records. Δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970, παραμένει σήμερα ένας φάρος ανεξαρτησίας, ριζοσπαστισμού και μουσικής καινοτομίας. Ενώ άλλες ετικέτες μιμούνται τους εμπορικούς τρόπους των γιγαντιαίων εταιρειών, ο Mute διατηρεί μια υγιή δόση αναρχικού μετά το πανκ. Διάσημος ως πρωτοπόρος της τεχνολογίας και της ηλεκτρονικής μουσικής, ο Mute κυκλοφόρησε δίσκους από διαφορετικούς καλλιτέχνες όπως οι Depeche Mode, Goldfrapp, Can και Diamanda Galás.
Για τον Paul A. Taylor, ο οποίος είναι υπεύθυνος για το εξώφυλλο και την οπτική αναπαράσταση της ετικέτας, οι προτεραιότητες είναι "να φτάσουμε στο τέλος με κάτι που ο καλλιτέχνης αισθάνεται ότι αντιπροσωπεύει το άλμπουμ, που ο Daniel Miller [ο ιδρυτής του Mute] αισθάνεται ότι είναι ενδιαφέρον και προκλητικό - και λειτουργεί όταν είναι το μέγεθος μιας μικρογραφίας - και κάτι που το τμήμα μάρκετινγκ μπορεί να κακοποιήσει για να το πουλήσει. "
Πώς αντιμετωπίζει ο Taylor, ρώτησα, τις ανταγωνιστικές απαιτήσεις της συσκευασίας φυσικής μουσικής έναντι του ψηφιακού; «Στην ουσία», λέει, «το ψηφιακό είναι να υπενθυμίζει στους ανθρώπους ότι είναι εκεί. Πολλές φορές οι καλλιτέχνες είναι κατανοητά επικεντρωμένοι στη φυσική έκδοση του άλμπουμ, και αυτό συμβαίνει πολύ και με τους σχεδιαστές. Επομένως, είναι σημαντικό να φτιάξετε σίγουρα όλοι θυμούνται ότι κάθε πτυχή είναι εξίσου σημαντική με την άλλη. Κάθε πρέπει να αντιμετωπίζεται διαφορετικά, αλλά πρέπει να παραμείνει στενή σχέση. Με άλλα λόγια, το φιλί ξαδέλφια είναι μια χαρά, δεν χρειάζεται πάντα να είναι αδελφός και αδελφή. "
Δεν νομίζω ότι υπάρχει ειδική συσκευασία. Συσκευάζετε μουσική κατάλληλα για τον κατάλληλο παραλήπτη.
Η Mute, για πολλά χρόνια, παρήγαγε μια μεγάλη ποικιλία ειδικών συσκευασιών και σετ κουτιών - συχνά με υψηλές τιμές παραγωγής. Ρώτησα τον Taylor πώς έβλεπε η ετικέτα την ειδική συσκευασία: "Δεν νομίζω ότι υπάρχει ειδική συσκευασία", σκέφτεται. "Το βλέπω ως κατάλληλη συσκευασία. Συσκευάζετε μουσική κατάλληλα για τον κατάλληλο παραλήπτη.
"Πιστεύω ακόμα ότι η ροή προσπαθεί να βρει την κατάλληλη συσκευασία της, αλλά όταν το βρει, θα είναι απίστευτα ενδιαφέρουσα. Οι λήψεις δεν βρήκαν ποτέ κατάλληλη συσκευασία και γι 'αυτό η λήψη τελικά θα αποτύχει. Βλέπω τις λήψεις να εξαφανίζονται πριν από τα CD και να μην γίνονται ποτέ ένας δεύτερος άνεμος όπως οι κασέτες φαίνεται να παίρνει ανεξήγητα - αν και οι κασέτες είναι όμορφες, υποθέτω. Οι λήψεις είναι καθαρά λειτουργικές, χωρίς αισθητική, οπότε ποιος θα ήθελε μια λήψη όταν μπορείτε να έχετε μια ροή;
Η άποψη του σχεδιαστή
Αν αποδεχθούμε τη σημασία του σχεδιασμού εξωφύλλου δίσκων ως δοκιμαστικής κλινικής και εργαστηρίου για πειραματισμούς γραφικών (σκεφτείτε τη γραφιστική χωρίς τους Neville Brody, Peter Saville, Stefan Sagmeister, που όλοι σχεδίασαν μανίκια στην πρώιμη καριέρα τους) τότε είναι σαφές ότι το εξώφυλλο είναι πάρα πολύ σημαντικό για να μην γλιστρήσουμε σαν ναυπηγείο σε ένα μεταβιομηχανικό βρετανικό λιμάνι. Ευτυχώς, εξακολουθούν να υπάρχουν σχεδιαστές γραφικών που είναι αφιερωμένοι στη χρήση καλυμμάτων ως τρόπο σφυρηλάτησης νέων οπτικών γλωσσών και κωδικών, ακόμη και αν το να ζήσετε δεν ήταν ποτέ πιο δύσκολο.
Μία από τις κορυφαίες προσωπικότητες σε αυτόν τον τομέα είναι ο Gez Saint, ιδρυτής και δημιουργικός διευθυντής του Big Active. Τους τελευταίους 12 μήνες, το στούντιο του σχεδίασε εξώφυλλο για τους Goldfrapp, White Lies, London Grammar, Haim, The Family Rain και Felix Da Housecat.
Ο Άγιος είναι αισιόδοξος: «Η απτή φύση του ιδιόκτητου και αγαπημένου αντικειμένου απολαμβάνει και πάλι ένα κύμα ανανεωμένου ενδιαφέροντος», σημειώνει. "Ταυτόχρονα, η ροή και οι μορφές κοινωνικής δικτύωσης και κινητής τηλεφωνίας αλλάζουν τη φύση του τι συμβαίνει στην ψηφιακή πλευρά των πραγμάτων. Για ψηφιακούς ιθαγενείς που χρησιμοποιούν τον Ιστό ως περιβάλλον για δημιουργία και κοινή χρήση, ο τρόπος προώθησης είναι πιθανώς περισσότερο για τη μεταφόρτωση παρά λήψη. "
Τα μεγάλα μανίκια Active είναι πλούσια σε οπτικά σημεία, συχνά με έντονο μυαλό
εικόνα για να δημιουργήσετε συναρπαστικά οπτικά αντίγραφα στη μουσική που τυλίγουν. Όμως ο Άγιος βλέπει τον άυλο κόσμο της ψηφιακής μουσικής ως κίνητρο για εξυπνότερη σκέψη, παρά ως δημιουργική αιχμή: «Οι σχεδιαστές πρέπει να προσαρμοστούν, να γίνουν προληπτικοί και να αγκαλιάσουν θετικές νέες προσεγγίσεις και να αλλάξουν τους τρόπους σκέψης τους», παροτρύνει .
Προειδοποιεί επίσης ενάντια στη νοσταλγία και την αστεροσκοπική ρετρό άποψη του εξωφύλλου: «Απλώς δεν το κόβει να ευχηθεί για τις παλιές καλές μέρες όπου οι γραφίστες επικεντρώθηκαν μόνο στη συσκευασία», υποστηρίζει. "Αυτή η νοοτροπία είναι επιεική και μη βιώσιμη - ο κόσμος έχει προχωρήσει. Ο νέος σχεδιασμός μουσικής αφορά τη δημιουργία συνεργασιών με καλλιτέχνες και ετικέτες για τη δημιουργία περιεχομένου και αφοσίωσης που μπορεί να ταιριάζει με τον τρόπο με τον οποίο απολαμβάνεται και καταναλώνεται η μουσική - από τους θαυμαστές - σε οποιαδήποτε μορφή μπορεί να πάρει. "
Κατά την άποψη του Saint, ένα πράγμα τουλάχιστον δεν έχει αλλάξει: "Στο πιο θεμελιώδες επίπεδο του στον ψηφιακό χώρο", λέει, "πρόκειται ακόμη για τη δημιουργία της καθοριστικής εικόνας και την έκφρασή του με τη μορφή ενός προϊόντος" packshot ". Όσον αφορά τις πιο βασικές απαιτήσεις, έχουμε επίγνωση ότι η κλίμακα των ψηφιακών πακέτων τείνει να έχει περίπου το ίδιο μέγεθος με τα γραμματόσημα - πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει πραγματικά να είναι γραφικά αποτελεσματικά ", συνεχίζει.
"Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν με έργα τέχνης σε ψηφιακό περιβάλλον είναι διαφορετικός από την εκτύπωση - Σκέφτομαι εδώ ειδικά για φορητές συσκευές, tablet και ούτω καθεξής. Η αφοσίωση είναι πολύ πιο βιωματική και υπάρχει μεγαλύτερη ευκαιρία για δημιουργία και κοινή χρήση. "
Ένας κύκνος
Το αγγλο-νορβηγικό δίδυμο Non-Format - Jon Forss και Kjell Ekhorn - παράγει οπτικά πλούσια και δραματική εξώφυλλο για μια ποικιλία μουσικών από το 2000. Το στούντιο φημίζεται ευρέως για την υψηλή του ιδέα, την καλλιτεχνική φωτογραφία και τη σχολαστική τυπογραφία.
- εργασία που απαιτεί αναπαραγωγή υψηλής ποιότητας και μεγάλο καμβά για να απλωθεί.
Πώς, αναρωτήθηκα, το ζευγάρι διασφαλίζει ότι ο σχεδιασμός τους επιβιώνει μετάφραση σε JPEG στο iTunes, για παράδειγμα; "Λοιπόν, είναι σίγουρα αλήθεια ότι υπάρχει μια τεράστια διαφορά μεταξύ ενός τυπωμένου τεμαχίου συσκευασίας και ενός τετραγώνου 220 pixel στο iTunes και το έχουμε υπόψη αυτό περισσότερο από ό, τι κάναμε πριν από μερικά χρόνια", λένε. "Αν δουλεύουμε στη συσκευασία και γνωρίζουμε ότι πρόκειται να είναι μόνο ψηφιακό, το αντιμετωπίζουμε λίγο διαφορετικά από ό, τι θα κάναμε αν γνωρίζαμε ότι θα υπάρξει επίσης ένα CD και ίσως μια έκδοση βινυλίου LP."
Όπως ο Άγιος, ο Φορς και ο Έχορν δεν είναι ηττημένοι. Η αναβίωση του ενδιαφέροντος για τη συσκευασία βινυλίου και ειδικής έκδοσης οδήγησε σε πολλές ευκαιρίες γι 'αυτούς. "Αντί για τα συνηθισμένα CD, μας ζητείται όλο και περισσότερο να σχεδιάζουμε συσκευασία βινυλίου ειδικής έκδοσης και ένα ψηφιακό πακέτο", σημειώνουν. "Αν αυτό είναι το swansong της συσκευασίας μουσικής, τότε είναι στην πραγματικότητα μάλλον ωραίο."
Το Non-Format μπορεί να έχει αναγνωριστεί ως κύριοι του εξώφυλλου του άλμπουμ, αλλά δεν ισχυρίζονται ότι έχουν κυριαρχήσει στην ψηφιακή παρουσίαση της μουσικής. Ούτε, φαίνεται, μπορεί κανείς άλλος. Η πραγματικότητα για τους χρήστες των καναλιών λήψης ή ροής εξακολουθεί να είναι η συρρικνωμένη κεφαλή του JPEG: "Μπαίνουμε σε μια περίοδο κατά την οποία ο κλάδος φαίνεται ανίκανος να αποφασίσει σχετικά με το τι ακριβώς πρέπει ή θα μπορούσε να είναι η ψηφιακή συσκευασία" Μορφοποίηση σημειώσεων.
«Φυσικά χρειάζεται χρόνος για να καταλάβουμε τι μπορεί να φέρει μια νέα μορφή στο τραπέζι και μέχρι στιγμής δεν έχουμε« δει το φως »σχετικά με το τι μπορεί να κάνει η ψηφιακή συσκευασία για να βελτιώσει την εμπειρία ακρόασης. Κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον η ιδέα ότι η μουσική πρέπει να συνοδεύεται από φυσική συσκευασία μπορεί να φαίνεται παράλογη. "
Αυτό είναι κοντά στη δική μου άποψη. Ως δια βίου καταναλωτής μουσικής, και ως κάποιος που εξακολουθεί να είναι περιστασιακός σχεδιαστής εξωφύλλων δίσκων (έχω γράψει επίσης τέσσερα βιβλία για το θέμα), τώρα ζω ευτυχώς στον κόσμο της μουσικής χωρίς φυσική συσκευασία. Χρησιμοποιώ πληρωμένες υπηρεσίες ροής και λήψης, και θα έβρισκα τη ζωή αδιανόητη χωρίς αυτές. Για μένα, βλέπω το τέλος της φυσικής συσκευασίας ως ένα είδος απελευθέρωσης. Όλο και περισσότερο, η συλλογή μου από βινύλιο, CD και σετ κουτιών φαίνεται πλέον περιττή - μόνο η νοσταλγία με εμποδίζει να τα ξεφορτώσω.
Η νέα ασυλία της μουσικής μου επιτρέπει να έχω μια ακόμη πιο οικεία σχέση με αυτήν. Εστιάζοντας μόνο στον ήχο, είμαι ελεύθερος να απολαμβάνω τη μουσική με τρόπο που δεν είναι δυνατό με τη συσκευασμένη μουσική. Μου αρέσει επίσης να είμαι απαλλαγμένος από την ακατάστατη δουλειά της επιστροφής δίσκων στη συσκευασία τους, και του συνεχούς φόβου να βλάψουν τις επιφάνειες παιχνιδιού.
Ανησυχώ ακόμα για το μέλλον της γραφιστικής. Χωρίς μουσική συσκευασία ως πειραματική ζώνη, από πού θα προέλθει ο Peter Savilles του μέλλοντος; Ξεφλουδισμένα μανίκια ρεκόρ, μείον παθιασμένες ανεξάρτητες ετικέτες και χωρίς μουσικούς που αγαπούν τη συσκευασία, πώς θα βρει η γραφιστική μια συγκρίσιμη πλατφόρμα για καθαρή καινοτομία; Το γραφικό σχέδιο θα επιβιώσει, φυσικά. Κάνει πάντα. Αλλά θα είναι τόσο πλούσιο και ποικίλο;
Λόγια: Adrian Shaughnessy
Ο Adrian Shaughnessy είναι γραφίστας, συγγραφέας και εκπαιδευτικός. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει πολλά βιβλία για το σχεδιασμό. Διαλέγει εκτενώς σε όλο τον κόσμο και είναι ανώτερος δάσκαλος γραφιστικής στο Royal College of Art του Λονδίνου.Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο τεύχος 225 των Τεχνών Υπολογιστών.
