Χτυπώντας με ενθουσιασμό το παιχνίδι της μουσικής δραστηριότητας με τον επαναλαμβανόμενο μελωδία του «Baa Baa Black Sheep», ο οκτώ μηνός μου είναι απορροφημένος στον δικό του μικρό κόσμο, παίζοντας ευτυχώς λίγα μέτρα μακριά. Δυο μάτια και στον τρίτο καφέ μου της ημέρας, κοιτάζω απελπισμένα στην οθόνη του υπολογιστή μου που τρεμοπαίζει. Η λευκή σελίδα μου κοιτάζει πίσω και αναστενάζω. Είναι 8πμ και είμαι κουρασμένος. Η ζωή δεν ήταν πάντα έτσι.
Πριν από ένα χρόνο βρισκόμουν ακόμα στη δουλειά πλήρους απασχόλησης, τραβώντας τον πολύ έγκυο εαυτό μου στο σιδηροδρομικό σταθμό για τις μετακινήσεις νωρίς το πρωί και καταμέτρησα τις μέρες για την άδεια μητρότητας. Τότε δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι θα επέστρεφα στη δουλειά του πρακτορείου μου, αλλά μετά από μια ακατάστατη διάλυση που με άφησε να μένω σε ένα διαμέρισμα που δεν μπορούσα πλέον να αντέξω, η μετακίνηση 80 μιλίων βόρεια πίσω στην πόλη μου ήταν σχεδόν ολοκληρωμένη.
Αποφασισμένος να μην αφήσω την κατάσταση να με σπάσει, στηρίζομαι στην υποστήριξη των φίλων και της οικογένειάς μου και κατά κάποιον τρόπο επέζησα τις πρώτες εβδομάδες της 24ωρης σίτισης, ασταμάτητα αλλαγή πάνας και στέρηση ύπνου. Κάπου μεταξύ του τρίτου και του τέταρτου μήνα άρχισα να νιώθω σαν τον παλιό μου και να είμαι έτοιμος να αρχίσω να δουλεύω - αλλά χωρίς δουλειά να επιστρέψω και λίγα στον τρόπο εξοικονόμησης, οι επιλογές μου ήταν περιορισμένες. Η επιστροφή στη δουλειά μόνο για να έχει ο μισθός μου να δαπανηθεί για την πλήρη φροντίδα των παιδιών δεν είχε νόημα. Αποφάσισα να κάνω ελεύθερη δουλειά.
Όπως κάθε νέα μαμά, σκέφτηκα ότι το είχα ταξινομήσει, αλλά μόλις λίγες εβδομάδες μέσα μου, τα μεγάλα μου σχέδια καταρρέουν γύρω μου. Είχα πάει πάρα πολύ, και λυγίζοντας κάτω από την πίεση προσπαθώντας να κρατήσω τόσες πολλές μπάλες στον αέρα ένιωσα σαν να έκανα ένα mini breakdown. Στην πραγματικότητα ήμουν απλώς συγκλονισμένος και ήξερα ότι κάτι έπρεπε να δώσει.
Το Flash προς τα εμπρός πέντε μήνες και η καθημερινή ζωή είναι μια συνεχής εργασία σε εξέλιξη, καθώς βελτιώνω προσεκτικά τις συνήθειες που διέπουν την καθημερινή ζωή. Στην πορεία έχω ανακαλύψει ρουτίνες που λειτουργούν - όπως το να σηκωθώ νωρίς και να φτάσω λίγες ώρες πριν ξυπνήσει ο Ράιτερ - και αυτές που δεν θέλουν, όπως η προσπάθεια να πληκτρολογήσω ένα άρθρο με το ένα χέρι, ενώ ισορροπούν τον Ράιτερ στο γόνατό μου, το αποτέλεσμα εκ των οποίων με άφησε ένα μόνιμα κολλώδες πληκτρολόγιο.
Ο σχεδιασμός των ορίων μεταξύ της επαγγελματικής και της οικιακής ζωής δεν είναι πάντα εύκολος και, όπως πολλοί ελεύθεροι επαγγελματίες, δυσκολεύομαι να απενεργοποιηθώ. Αν και δεν έχω φορητό υπολογιστή ή iPad, το iPhone μου είναι μόνιμα προσιτό για γρήγορη πρόσβαση σε email, Facebook και Twitter - είμαι συνεχώς συνδεδεμένος όταν το μυαλό μου πρέπει να εστιάζεται αλλού.
Τα αισθήματα ενοχής δεν είναι ασυνήθιστα. όταν δουλεύω ανησυχώ ότι θα έπρεπε να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί του. όταν κάνω ένα διάλειμμα παρακολουθώ συνεχώς ρολόι. Είναι ένα συνεχές ζογκλέρ και μερικές φορές νιώθω ότι δεν κάνω καμία δουλειά ιδιαίτερα καλά. Στον περασμένο ξένο, και σε μερικούς από τους φίλους μου, φαίνεται ότι έχω τη ζωή μου σε τάξη, αλλά κάτω από την επιφάνεια κωπηλατώ μανιώδη για να παραμείνω επιπλέουσα.
Όταν είμαι ξύπνιος, είτε εστιάζω στη δουλειά μου είτε εστιάζομαι στον Ryder. Με λίγα λεπτά στο μεταξύ προσπαθώ να αποτρέψω την υπερχείλιση του καλαθιού πλυντηρίου και το ψυγείο να μην είναι άδειο. Έχω εγκαταλείψει σχεδόν όλα τα άλλα.
Στην πράξη, ο καθορισμός μιας αρκετά καλά δομημένης ημέρας γύρω από τον ύπνο και άλλες δραστηριότητες του μωρού αύξησε σημαντικά την παραγωγικότητά μου. Η καλλιέργεια ενός δικτύου υποστήριξης άλλων γονέων από το σπίτι με βοήθησε επίσης να ανακουφίσω τις καθημερινές απογοητεύσεις και είναι ένα ευπρόσδεκτο διάλειμμα από αυτό που μπορεί γρήγορα να γίνει μια πολύ απομόνωση.
Έχω μάθει σταδιακά να αγκαλιάζω έναν πιο αργό ρυθμό ζωής και να χαλαρώνω το πρόγραμμά μου για να ταιριάζει στον νέο μου ρόλο ως μητέρα. Και ενώ ο χρόνος για τον Ryder να ξεκινήσει το νηπιαγωγείο πλησιάζει γρήγορα και με αυτό ένα ολοκαίνουργιο σύνολο προκλήσεων, είμαι αισιόδοξος για το μέλλον.
Το να έχεις παιδιά είναι ένα παιχνίδι αλλαγής. Η προσαρμογή σε μη συμβατικές ώρες εργασίας, ενώ ικανοποιεί τις απαιτήσεις ενός μικρού παιδιού μπορεί να οδηγήσει σε οποιονδήποτε λίγο τρελό. Ωστόσο, παρά τις αναπόφευκτες περισπασμούς, ο έλεγχος πότε και πώς δουλεύω είναι ένα από τα μεγαλύτερα οφέλη της ανεξάρτητης καριέρας μου.
Λόγια: Λίζα Χάσελ
